Zwichnięcie barku polega na tym, że kość ramienia wypada z torebki stawowej. To bardzo częsty uraz, zwłaszcza u sportowców. Gdy wielokrotnie się powtarza, może spowodować niestabilność stawu. Pomoże temu zapobiec właściwa rehabilitacja.
Zwichnięcie barku ma miejsce wtedy, gdy ramię ulega przemieszczeniu na skutek działania siły, która je ściąga na zewnątrz (odwodzenie) lub wskutek ekstremalnych sił rotacyjnych powodujących wypadnięcie głowy kości ramiennej z panewki łopatki. Najczęściej dochodzi do tego podczas upadku lub uprawiania sportów kontaktowych.
Często zwichnięciu barku towarzyszy uszkodzenie obrąbka stawowego panewki. Jest to pierścień z chrząstki stawowej, który powiększa panewkę stawową stawu ramiennego. Uszkodzeniu mogą także ulec stabilizujące więzadła, ścięgna, nerwy i naczynia krwionośne.
Rodzaje zwichnięć
Istnieją dwa rodzaje zwichnięcia barku:
- zwichnięcie przednie (kość ramienia przemieszcza się do przodu) – jest to najczęstszy rodzaj zwichnięcia;
- zwichnięcie tylne (kość ramienna przemieszcza się do tyłu).
Niekiedy głowa kości ramiennej przemieszcza się tylko częściowo. Mówimy wówczas o podwichnięciu.
Objawy
Objawy zwichnięcia barku to:
- nagły, ostry ból i odczucie, ze coś „przeskoczyło”,
- zasinienie,
- opuchlizna,
- zaburzony kontur stawu barkowego (wygląda inaczej, niż ten po przeciwnej stronie),
- poruszenie kończyną, zwłaszcza na zewnątrz,wzmaga ból (dlatego chory zwykle trzyma ramię blisko ciała),
- jeżeli jednocześnie doszło do uszkodzenia nerwu, mogą dodatkowo wystąpić takie objawy, jak pieczenie, mrowienie i drętwienie,
- urazowi mogą towarzyszyć wymioty, omdlenia i podwyższenie temperatury ciała.
Leczenie
Ramię najczęściej zostaje unieruchomione, na przykład przez opatrunek gipsowy.
Czasami potrzebne jest leczenie chirurgiczne. Zazwyczaj przeprowadza się artroskopię. Chirurg wykonuje bardzo małe nacięcia tkanek, przez które wprowadza kamerę oraz niezbędne narzędzia chirurgiczne. Po takim zabiegu ramię jest unieruchomione przez okres około 6 tygodni.
Rehabilitacja
Gdy ból i obrzęk się zmniejszą, pacjent jak najszybciej powinien rozpocząć rehabilitację, która ma na celu odtworzenie prawidłowej funkcji i struktury uszkodzonych elementów stawu. Jeśli jest odpowiednio prowadzona, całkowite wyleczenie osiąga się po kilku miesiącach.
Dzięki odpowiednim ćwiczeniom możliwe jest nie tylko przywrócenie stawowi barkowemu jego dotychczasowej funkcji, ale także w pewnym stopniu „uodpornienie” jego okolicy na kolejny tego typu uraz.