Zespół Pradera-Williego to uwarunkowana genetycznie choroba przejawiająca się między innymi trudnym do opanowania apetytem, a w konsekwencji – otyłością, a także opóźnionym rozwojem psychoruchowym, niskim wzrostem, niedorozwojem narządów płciowych i zmienioną budową twarzy. Co ją powoduje i czy można ją skutecznie leczyć?
Zespół Pradera-Williego (lub też zespół Pradera-Labharta-Williego, w skrócie PWS) to zespół wad wrodzonych spowodowany zmianą struktury lub liczby chromosomów (często utratą części chromosomu 15 pochodzącego od ojca). Swoją nazwę zawdzięcza nazwiskom szwajcarskich lekarzy: Andrei Pradera, Heinricha Williego oraz Alexisa Labharta, którzy w 1956 roku opisali go na łamach czasopisma medycznego „Schweizerische Medizinische Wochenschrift”.
Na świecie częstotliwość występowania tej choroby wynosi 1:10000–1:25000 urodzeń. W Polsce natomiast jest ponad 100 odnotowanych przypadków. Badania nie potwierdziły, żeby zespół PWS był dziedziczny, a ryzyko jego wystąpienia u kolejnego dziecka to zaledwie 0,1 proc.
Objawy
Choroba ta charakteryzuje się nadmiernym apetytem prowadzącym do otyłości, upośledzeniem umysłowym i ruchowym (obniżeniem napięcia mięśniowego), niedorozwojem narządów płciowych, niskim wzrostem, odmienną budową twarzy (migdałowy kształt oczu, wąskie czoło, kąciki ust skierowane ku dołowi), małym rozmiarem stóp i dłoni, zezem zbieżnym, jasną karnacją, zaburzeniami snu (często prowadzącymi do nocnego bezdechu), a także wysokim progiem odczuwania bólu.
W trakcie ciąży obserwuje się zmniejszoną aktywność płodu, a sama akcja porodowa może być spowolniona. W okresie niemowlęcym dziecko ma problemy ze ssaniem, a zmiany wyglądu twarzy mogą być prawie niedostrzegalne, gdyż ewoluują wraz z wiekiem dziecka.
Powikłania
Otyłość spowodowana tą chorobą często może prowadzić do powikłań, takich jak:
- cukrzyca
- niewydolność oddechowo-krążeniowa
- osteoporoza
- zakrzepica naczyń
- problemy żołądkowe (np. ostre rozszerzenie żołądka, a nawet jego martwica)
Leczenie
Niestety, nie ma skutecznej metody leczenia zespołu Pradera-Williego. Istnieje jednak terapia pomocnicza polegająca na podawaniu hormonu wzrostu, który ma za zadanie znormalizować stosunek tkanki tłuszczowej do mięśniowej oraz unormować wzrost dziecka. Terapię tę należy połączyć z właściwie dobraną rehabilitacją oraz odpowiednią dietą redukcyjną.