W ten sposób określa się metodę pozaustrojowego zapłodnienia komórki jajowej poza organizmem matki, w warunkach laboratoryjnych. Metoda in vitro stosowana jest w przypadku, gdy w warunkach naturalnych z różnych przyczyn nie może dojść do spotkania komórki jajowej i plemnika.
Najczęstsze przyczyny korzystania z in vitro to:
- zaawansowana endometrioza
- trwałe uszkodzenie lub upośledzenie funkcji jajowodów
- niedostateczna liczba plemników lub brak ich w nasieniu
- nieprawidłowa budowa plemników
- wady genetyczne komórek rozrodczych męskich i żeńskich
- wielokrotne nieudane próby inseminacji domacicznej (max. 6)
- niepłodność immunologiczna
- wyczerpanie wszelkich pozostałych metod leczenia niepłodności.
Przygotowania
Zanim dojdzie do zapłodnienia in vitro para starająca się o dziecko powinna przejść dokładny wywiad lekarski, który umożliwi m.in. przewidzenie w przybliżeniu, jakie są szanse na powodzenie zabiegu. Oprócz tego oboje rodzice powinni dostarczyć także m.in.:
- wyniki badania cytologicznego i nasienia
- wyniki badania USG narządów rodnych
- wyniki badań serologicznych.
Na czym polega in vitro?
Najpierw wywołuje się farmakologicznie stymulację owulacji, aby uzyskać większą liczbę komórek jajowych; w ten sposób rosną szanse na uzyskanie zarodków. Kiedy dochodzi do owulacji, komórki jajowe przenoszone są do naczynia, w którym utrzymywane są warunki zbliżone do tych w organizmie kobiety. Następnie łączy się je z męskimi gametami w specjalnym naczyniu, w którym umieszcza się je na 16 godzin. Tak dochodzi do zapłodnienia kobiecych komórek jajowych. Powstałe zarodki przechowuje się przez następną dobę w warunkach podobnych do tych, jakie są w organizmie kobiety, w tym czasie dochodzi do pierwszych podziałów. Kiedy zarodki gotowe są do transferu, wprowadza się je (maksymalnie 3) do organizmu matki i czeka aż zagnieździ się on w ścianie macicy. Resztę zarodków zamraża się na wypadek, gdyby pierwsza próba zapłodnienia nie powiodła się lub jeśli para chce mieć więcej dzieci.