Tasiemiec

Pasożytnicze zakażenie przewodu pokarmowego przez tasiemca nosi nazwę tasiemczycy. Chociaż istnieje wiele jego gatunków, w Polsce najczęściej spotyka się tasiemca nieuzbrojonego i uzbrojonego, a rzadziej – bruzdogłowca.

Rozwój

Sposoby zarażania się tasiemcem i jego rozwój to w pewnym sensie błędne koło. Zarażony człowiek wydala z kałem jajeczka tasiemca na zewnątrz, a więc do gleby i wody. Często przyklejają się one do źdźbeł traw. Następnie są zjadane przez zwierzęta, w organizmach których z jaj rozwijają się larwy. Jeśli człowiek spożyje zarażone nimi mięso, cały cykl zaczyna się od nowa.

Długość

W momencie zakażenia zaczyna się szybki wzrost tasiemca. Dziennie przybywa mu od 7 do 12 cm. Po około 3–4 miesiącach staje się on dojrzałym płciowo pasożytem, który może mierzyć nawet do 15 metrów długości i liczyć 4 tysiące członów! Wówczas też od jego ciała zaczynają się odrywać płaskie człony (przypominające cienkie płatki barwy cielistej w kształcie prostokąta o wymiarach 0,5–1 cm na 2–3 cm) wypełnione jajeczkami. Są one wydalane wraz z kalem.

Objawy

Często zakażenie przebiega bezobjawowo. U niektórych osób mogą występować bóle brzucha i nudności, uczucie osłabienia, niedokrwistość, brak apetytu, chudnięcie, zaparcia lub biegunki.

Leczenie

By stwierdzić tasiemczycę, bada się kał na obecność jaj lub członów tasiemca. Pomocne jest również określenie typu tasiemca, które jest możliwe po mikroskopowym badaniu jego główki lub członów.

Preparaty stosowane w zakażeniu tasiemcem (prazykwantel lub niklozamid) są na ogół skuteczne. Przyjmuje się je jednorazowo. Po 3–6 tygodniach ponownie bada się kał. W razie niepowodzenia kurację się powtarza.

Jeśli tasiemiec nie umiejscowił się w jelicie, ale w innym miejscu, konieczny może być zabieg chirurgiczny.

Zapobieganie

Przed zakażeniem chroni spożywanie mięsa tylko z pewnych źródeł, podlegającego kontroli weterynaryjnej. Należy też starannie myć owoce i warzywa. Poza tym obowiązują ogólne zasady higieny osobistej i utrzymywania czystości w domu.