Szpiczak mnogi, czyli choroba Kahlera

Nie można jednoznacznie stwierdzić, które czynniki są odpowiedzialne za rozwijanie się tego nowotworu. Nie jest to choroba dziedziczna, nie można jej także przypisać do określonej grupy zawodowej. Jako jedną z potencjalnych przyczyn choroby podaje się zakażenia wirusowe.

U chorych na szpiczaka wzrasta aktywność i liczba nowotworowych komórek szpiczakowych, które wywołują objawy wymagające leczenia i powodują powstawanie zmian o charakterze rozsianym w szpiku kostnym. Zmienione chorobowo komórki produkują w nadmiarze przeciwciała lub ich fragmenty, nazywane paraproteinami, które tłumią produkcję prawidłowych przeciwciał. Przez to pacjent jest bardziej narażony na infekcje.

Objawy szpiczaka mnogiego:

• bóle i złamania kości
• obrzęki
• zmęczenie i osłabienie
• brak apetytu
• nawracające zakażenia
• zaburzenia sprawności umysłowej
• zaburzenia rytmu serca
• częstsze infekcje
• dłuższy czas zdrowienia

Bardzo często choroba długo przebiega bezobjawowo.

Rodzaje

Rodzaje szpiczaka mnogiego i schorzeń pokrewnych:

• inne gammapatie monoklonalne, przede wszystkim MGUS (z reguły w ciągu roku u około 1 proc. osób z MGUS wykrywa się objawowego szpiczaka mnogiego lub inną chorobę wymagającą terapii)
• bezobjawowy szpiczak mnogi
• szpiczak mnogi umiejscowiony – plasmocytoma
• objawowy (aktywny) szpiczak mnogi

Diagnoza

Jeśli u pacjenta podejrzewa się szpiczaka mnogiego, musi zostać przeprowadzonych kilka badań: biopsja szpiku kostnego, badanie krwi (morfologia krwi, badania biochemiczne, badania białek krwi – elektroforeza, immunofiksacja), badania moczu (badanie białek), badania kości (RTG, densytometria), rezonans magnetyczny (NMR), tomografia komputerowa (CT).

Leczenie

Najczęściej leczenie jest zalecane przy szpiczaku objawowym. Metoda zależy od stanu chorego i od stopnia zaawansowania choroby. Często stosuje się radioterapię i chemioterapię, a w ostateczności – przeszczep szpiku kostnego.