Często mylona z anginą, jest chorobą bakteryjną przenoszoną metodą kropelkową. Wywołują ją głównie paciorkowce z grupy A. Oznacza to, że zarazić się szkarlatyną można nie tylko poprzez kontakt z chorym, lecz także używając jego rzeczy (takich jak naczynia, ręczniki czy pościel).
Choroba ta bardzo często występuje wśród dzieci. Najwięcej zachorowań notuje się w okresie jesiennym i zimowym. Od momentu zainfekowania do pojawienia się pierwszych objawów mija najczęściej około 3 dni. Zarażać może osoba chora, a nawet ktoś, kto już wyzdrowiał oraz zdrowy nosiciel bakterii. Niestety, przebycie szkarlatyny nie oznacza, że ta choroba już nigdy nas nie spotka.
Objawy szkarlatyny:
- gorączka (dochodząca nawet do 40°C)
- zapalenie gardła
- powiększone migdałki
- obrzęk szyjnych węzłów chłonnych
- nudności
mogą wystąpić wymioty
- osłabienie
- biały, a potem malinowy nalot na języku – staje się on wrażliwy na smak kwaskowaty i na ciepło
Czasami pojawia się także drobna, czerwona wysypka. Największy wysyp następuje w pachwinach, na tułowiu i na pośladkach, czyli w miejscach osłoniętych i najbardziej nagrzanych. Po kilku dniach może się także pojawić grubopłatowe łuszczenie się skóry (tułowia, stóp, dłoni) lub wybroczyny w zgięciach stawowych, nazywane objawem Pastii.
Leczenie
W leczeniu szkarlatyny stosowane są antybiotyki. Ze względu na możliwe powikłania, konieczne jest leżenie w łóżku w czasie kuracji. Jeśli pacjent (jest to szczególnie ważne w przypadku dzieci) odmawia przyjmowania pokarmów ze względu na ból gardła, nie należy go zmuszać, wystarczy odpowiednie nawadnianie chłodnymi płynami. Niewłaściwe leczenie lub ignorowanie zaleceń lekarza może prowadzić do poważnych powikłań, zarówno wczesnych (takich jak ropne zapalenie węzłów chłonnych czy zapalenia ucha środkowego), jak i późnych (takich jak gorączka reumatyczna).