Przegroda nosowa (łac. septum nasi) jest zbudowana z chrząstki oraz kości. Dzieli przedsionek i jamę nosa na prawy i lewy przewód. Prawidłowo funkcjonująca, umożliwia swobodne oddychanie. Skrzywienie przegrody nosa wcale nie należy do rzadkości i w większości przypadków nie odczuwamy z tego powodu poważniejszych dolegliwości. Wiele osób dowiaduje się o deformacji dopiero przy badaniu laryngologicznym. Jak rozpoznać, że mamy skrzywioną przegrodę nosową, i co zrobić, kiedy utrudnia nam to normalne funkcjonowanie?
Najbardziej charakterystycznym objawem skrzywienia przegrody jest problem ze swobodnym oddychaniem przez nos. Na skutek tego oddychamy ustami, co często prowadzi do infekcji górnych dróg oddechowych. Chore zatoki lub nawracający katar – to kolejne objawy tej dolegliwości. Dochodzi do nich również słaby węch, chrapanie oraz powtarzające się bóle głowy. Niejednokrotnie osoba ze skrzywieniem przegrody boryka się też z alergicznym nieżytem nosa lub z zapaleniem ucha środkowego.
Jak powstaje skrzywienie?
Skrzywienie przegrody nosowej jest wrodzone lub nabyte. Wrodzone skrzywienie może być wynikiem zaburzeń rozwoju kości twarzy oraz nieprawidłowego ułożenia płodu w macicy, jednak do najczęstszych deformacji nosa dochodzi podczas porodu w momencie przeciskania się dziecka przez kanał rodny. Niejednokrotnie powodem nabytego skrzywienia nosa są upadki lub stłuczenia.
Diagnoza
Aby zdiagnozować krzywą przegrodę, należy wykonać badanie endoskopowe u lekarza laryngologa. Niekiedy niezbędne będzie także poddanie się tomografii komputerowej (daje ona najbardziej dokładny obraz twarzoczaszki). Dopiero po badaniach lekarz specjalista decyduje o wyborze leczenia.
Leczenie
Przy silnym skrzywieniu przegrody najczęściej wybieraną metodą jest plastyka nosa, która wymaga ingerencji chirurgicznej zwanej septoplastyką. Zabieg trwa około godziny i jest wykonywany w znieczuleniu miejscowym lub pod narkozą (w zależności od stopnia skomplikowania skrzywienia). Pacjent po zabiegu pozostaje kilka dni w szpitalu pod obserwacją medyczną, gdyż mogą występować drobne krwawienia, opuchnięcia bądź problemy ze snem. Do czasu wygojenia się ran po zabiegu należy zaprzestać wzmożonego wysiłku i kąpieli w basenie oraz unikać miejsc, w których możemy być narażeni na infekcje (takich jak np. duże skupiska ludzi). Czasami konieczne jest przyjmowanie osłonowo antybiotyków.
Operacja daje trwałe efekty i nie pozostawia widocznych blizn. Należy jednak pamiętać, że kości twarzy kształtują się do 25. roku życia i dlatego w młodszym wieku warto się wstrzymać z operacją, gdyż jest to zabieg dość inwazyjny.