Skręcenie łokcia – ściślej: skręcenie ręki w stawie łokciowym – to wywichnięcie lub wykręcenie tego stawu poza zasięg jego naturalnego zakresu ruchów. Czasem taka kontuzja pociąga za sobą zerwanie części utrzymujących go więzadeł. Jest następstwem zadziałania siły skrętnej na staw.
Stawy ręki – obok stawu skokowego i kolanowego – są szczególnie podatne na skręcenia.
Staw łokciowy ma złożoną i skomplikowaną konstrukcję. Tworzą go kości (ramienna, łokciowa i promieniowa), stawy: ramienno-łokciowy, promieniowo-łokciowy i bliższy oraz liczne wiązadła i mięśnie.
Skręcenie łokcia, chociaż bolesne, bardzo często goi się samoczynnie, przy czym powrót do stanu sprzed urazu może niekiedy trwać nawet rok. W razie intensywnego bólu, utrudnienia ruchów, wystąpienia obrzęku i krwiaka, należy zgłosić się do lekarza. Tylko specjalista może bowiem właściwie ocenić skalę kontuzji i ewentualnych uszkodzeń w obrębie stawu, w którym czasem na przykład ma miejsce wylew krwi do jamy stawowej czy też rozerwanie więzadeł.
Generalnie wyróżnia się cztery stopnie skręceń:
- I stopień – rozciągnięcie i rozwłóknienie torebki stawowej,
- II stopień – naderwanie i przerwanie torebki stawowej,
- III stopień – rozdarcie torebki z uszkodzeniem więzadeł,
- IV stopień – całkowite uszkodzenie torebki i oderwanie przyczepu więzadła.
Terapia zależy od diagnozy i stopnia uszkodzenia stawu. Skręcenie z rozerwaniem więzadła wymaga unieruchomienia na 2–3 tygodnie, a następnie odpowiednio dobranych ćwiczeń. Przy całkowitym rozerwaniu stosuje się leczenie zachowawcze lub operacyjne. W razie wystąpienia krwiaka konieczne jest nakłucie stawu, ewakuacja krwiaka i nałożenie gipsowego opatrunku.
Niegroźne skręcenia są wskazaniem do fizykoterapii. Stosuje się też stabilizatory stawu w celu odciążenia i ochrony kontuzjowanego miejsca.