To łagodna, zakaźna choroba wirusowa wieku dziecięcego, przenoszona drogą kropelkową. Najczęściej atakuje zimą i wczesną wiosną. Zupełnie niegroźna dla dzieci, jest niebezpieczna dla kobiet w ciąży – szczególnie w pierwszych trzech miesiącach jej trwania, bowiem wirus może spowodować uszkodzenie płodu. Najskuteczniejszą ochroną przed różyczką jest szczepienie. W Polsce wprowadzono obowiązkowe szczepienie dziewcząt w wieku lat 13. Można także zaszczepić dziecko gdy ma 13–15 miesięcy, odpłatnie, szczepionką potrójną – przeciwko odrze, różyczce i śwince. Zaszczepienie przeciw różyczce do 24 godzin od kontaktu z wirusem może jeszcze uchronić przed zachorowaniem.
Choroba rozpoczyna się wystąpieniem za uszami, później na czole i wreszcie na całym ciele różowych plamek, które zlewają się po paru godzinach, tak że skóra wygląda na zaczerwienioną. Jednym z typowych objawów różyczki są również powiększone i bolesne przy dotykaniu węzły chłonne na potylicy, za uszami i na szyi, czasami niewielka gorączka. Wysypka znika w ciągu 1–5 dni, nie pozostawiając przebarwień; dłużej może utrzymywać się powiększenie węzłów chłonnych.
Dziecko chore na różyczkę zaraża otoczenie na tydzień przed wystąpieniem wysypki i tydzień po jej pojawieniu się. Choroba nie wymaga żadnego leczenia, mija sama. Chory powinien pozostawać w domu podczas choroby i w tydzień po ustąpieniu wysypki.
W przypadku pojawienia się objawów niepokojących typu: bóle stawów, krwawienia z dziąseł, nosa, drastyczna zmiana nastroju dziecka, drażliwość, ból głowy – należy niezwłocznie skontaktować się z lekarzem.
Przebycie różyczki daje odporność na całe życie.