Pasje kobiety

Jest tego tyle, że doba robi się za krótka. Często towarzyszy kobiecie brak umiejętności stawiania granic, niskie poczucie własnej wartości i wieczne zasługiwanie na miłość, uwagę, akceptację, zainteresowanie. Nie wiemy, co jest priorytetem w naszym życiu, nie potrafimy go obronić i oczekujemy, że otoczenie da nam prawo go realizować, bo same sobie takiego prawa nie dajemy.

Kobieta często rozstaje się z tylko swoimi życiowymi marzeniami i celami („to głupie mrzonki”, „nie stać nas na mój hiszpański”, „to egoizm, bo i tak mało czasu spędzam z dziećmi”, „jestem na to zbyt zmęczona”) albo odkłada je „na półkę” na długie lata („pójdę na siłownię na emeryturze”, „na emeryturze będę wreszcie haftować i będę miała kota”) i potem staje w obliczu własnego głębokiego rozczarowania i rozgoryczenia swoim niespełnionym życiem. Bardzo często płaci za to depresją albo jakimś uzależnieniem.

Zatraca swoje naturalne instynkty, kontakt z intuicją, ciałem, uczuciami, naturalnymi biologicznymi cyklami. Są one pochłaniane przez kulturę (czyli odgrywane role społeczne), intelekt (racjonalizacje i minimalizacje własnych potrzeb), lub ego – własne lub należące do innych (czyli ogromny lęk przed zmianą życia).

A przecież kobieta wewnętrznie niespełniona, która nie posłuchała swoich najgłębszych pragnień, nie jest w stanie otworzyć serca na świat. Przenosi swoje lęki, frustracje i gniew na otoczenie – partnera, dzieci, wnuki, nieświadomie mszcząc się za własne niespełnione życie. I może przy tym popaść w depresję albo w uzależnienie, co także, z całą pewnością, odbije się na jej bliskich.

Kobieta, która rozstała się „z samą sobą” i z tym, co dla niej ważne, może odczuwać:

• uczucie całkowitego wyjałowienia i wypalenia („nie mam siły”),
• zmęczenie i niemoc – nie chce jej się rano wstać z łóżka,
• przygnębienie, smutek, żal, depresję,
• zamęt – miewa gonitwy myśli,
• przytłoczenie i osaczenie („muszę to robić, chociaż wcale nie chcę”),
• lęk, zastój, słabość – ma obniżoną odporność i zaczyna chorować,
• apatię, niepewność, brak odwagi,
• brak inspiracji, brak energii twórczej – ogląda seriale albo gra w pasjansa,
• niezorganizowanie, brak własnego tempa,
• nieumiejętność stawiania granic,
• nieświadomość siebie,
• zmienność nastrojów – przestaje kontrolować emocje,
• wieczne napięcie, gniew, wybuchy wściekłości,
• oddalenie od duchowości (Boga),
• strach przed ryzykiem, kurczowe trzymanie się „starego”,
• lęk przed ujawnieniem prawdy o sobie, ukrywanie, że jej źle, robienie „dobrej miny do złej gry”
• perfekcjonizm, skupianie na nieważnych szczegółach,
• nudę, jałowość,
• ucieczkę w pracę,
• ucieczkę w dom, w nałogowe sprzątanie,
• potrzebę bycia „grzeczną”, cichą, rozmytą i niewyraźną – czuje się nieustannie wykorzystywana w domu i w pracy,
• brak wyrazistości.

To wszystko wynika z bezwolnego poddania się rutynie dnia codziennego. Wtedy właśnie pojawia się w kobiecie potrzeba odzyskania kontaktu z samą sobą, powrotu do siebie, swoich marzeń, pasji, sensu życia, znalezienia własnego miejsca. Jest to po prostu niezbędne dla naszej kondycji psychicznej.

Jeśli byle jak się odżywiamy – bardzo szybko dojdzie do choroby ciała. Jeśli nie dbamy o swoje potrzeby, uczucia, nie zamieniamy naszych marzeń w cele – dochodzi do zmian w psychice, takich jak depresja czy uzależnienie. Czasem potrzeby jest do pomocy terapeuta.

Trzeba ruszyć się, postawić całemu światu granice, znaleźć własną grupę wsparcia (najlepiej życzliwe inne kobiety), wyostrzyć świadomość siebie – swoich uczuć i potrzeb, mocnych stron i ograniczeń, zaufać sobie i intuicji i... będzie dużo lepiej. Powoli zaczniemy zamieniać nasze potrzeby i marzenia w cele i je realizować.

Bo albo decydujemy się na życie zgodne z naszymi pragnieniami, albo roztrwaniamy naszą Własną Legendę i stajemy w obliczu niespełnionego życia. Bycie blisko swoich marzeń i pasji i próby ich realizacji są po prostu niezbędne dla psychicznego i duchowego zdrowia kobiety. Przekonuję się o tym nieustannie, pracując z paniami.

„To niemożliwe.....” – powiedział Rozsądek.

„To ryzykowne.......” – powiedziało Doświadczenie.

„ To bezsensowne...” – powiedziała Duma.

„Mimo wszystko spróbuj....” – powiedziało Serce.

(znalezione w Internecie)

Nie trzeba stawiać wszystkiego na jedną kartę. Nie chodzi o to, żeby zostawić w domu niemowlę i jechać do Meksyku na rok, bo to bezmyślny egoizm i brak odpowiedzialności. Trzeba przecież zajmować się swoimi bieżącymi sprawami, ale dobrze wciąż wierzyć, że kiedyś zrealizujemy nasze największe marzenie, i poświęcać czas mniejszym pasjom pośrednio związanym z tym marzeniem. Czyli odczytywać Znaki na drodze naszej Własnej Legendy i podążać za nimi. Możemy w tym czasie czytać o Meksyku albo uczyć się hiszpańskiego, poświęcając na to dwie godziny w tygodniu albo godzinę dziennie, gdy dziecko śpi.

„Gdy uważnie niesiemy w sercu pamięć o Naszej Legendzie, marzenie, tęsknotę, modlitwę, mantrę czy koan, gdy nie zapominamy o tym, co najważniejsze, wówczas wszystko nabiera sensu, smaku, koloru i znaczenia” (W. Eichelberger).

Bo koncentrując się na próbie dotarcia do odległego celu mimochodem i bez wysiłku osiągamy mniejsze cele, które same pojawiły się w naszym życiu w odpowiedzi na naszą najprawdziwszą pasję głęboko skrywaną w sercu.

„Nie pytaj siebie o to, czego potrzebuje Świat, pytaj siebie, CO CIĘ OŻYWIA, a potem Ruszaj i Rób to. Albowiem to, czego potrzebuje Świat, to ludzie, którzy stali się żywi”(Harold Whitman).

Aktywne poszukiwanie swojej drogi w życiu sprawia, że zaczyna nam w tym pomagać także nasza podświadomość. Intuicja pomaga nam czytać Znaki. I to ona, często w połączeniu z nieznanymi nam siłami „Wszechświata” lub przeznaczeniem znajduje dla nas najbardziej idealny cel, doskonale przystosowany do naszych talentów, temperamentu, podświadomych oczekiwań i umiejętności.

Joanna Kołodziejczak