Magnetoterapia

Jeszcze do niedawna badania nad fenomenem oddziaływań magnetycznych nie cieszyły się zbytnią popularnością, gdyż sama metoda kojarzyła się raczej z magią i znachorstwem.

Lekarze chętnie aplikowali pigułki i maści zawierające magnes. W postaci sproszkowanej takie specyfiki z magnesem nakładano na zmienione chorobą miejsca na skórze. Pigułkami z magnesem leczono też nieżyty żołądka, biegunki, przeziębienia, melancholię i histerię. Z potężnej mocy samego magnesu doskonale zdawali sobie sprawę zarówno Arystoteles, jak i Pliniusz. Kilka wieków później Paracelsus stwierdził, że wyleczenie bez pomocy magnesu niektórych schorzeń graniczy wręcz z cudem. Terapię z jego udziałem stosowano m.in. w epilepsji, likwidowaniu skurczów i stanów zapalnych. Dopiero w XIX wieku psychiatra prof. Charcot, zajmujący się hipnozą wykazał, że kontrolowane użycie magnesów może wywoływać u pacjentów określone reakcje psychosomatyczne.

Wiek XX przyniósł częściowe rozwiązanie zagadki.

Zjawiska pola magnetycznego.

Dziś wiadomo, że wszystkie żywe organizmy funkcjonują w magnetycznym polu i podlegają jego zmianom. Ziemia jest olbrzymim magnesem. Podobnie jak nasze ciało. Każda komórka i atom ludzkiego organizmu to małe magnetyczne dynamo.

Wiadomo że promienie bez przeszkód przenikają nasze ciało. Ponieważ w 70 proc. składamy się z wody, która nie blokuje przepływu fal magnetycznych, można łatwo, manipulując polami, doprowadzić do zasadniczych zmian w organizmie. Przy zakłóceniach pola magnetycznego zaburzeniom ulegają bowiem procesy wewnątrzkomórkowe. Wiadomo też, że jesteśmy bezpośrednio uzależnieni od wpływu Ziemi. Już dawno udowodniono, że promieniowanie ujemnego bieguna północnego pobudza procesy metaboliczne, a promieniowanie dodatniego bieguna południowego obniża odporność, blokuje procesy obronne i hamując metabolizm, opóźnia rozwój żywych organizmów.

Organizm ludzki jest samoregulującym się systemem, który posiada mechanizmy zapewniające mu prawidłowe funkcjonowanie: jednak choroba jest pewnym zaburzeniem energetycznym, czego podłożem najczęściej są zaburzenia przemiany materii na poziomie komórkowym.

Koi i goi

Magnetoterapia w prosty i bezpośredni sposób stymuluje funkcjonowanie zasadniczego łańcucha przyczynowo-skutkowego, stanowiącego bardzo ważny element naszego życia. Poprzez pobudzenie ruchów jonów zwiększa potencjał błonowy, a przez to poprawia się wymiana związków odżywczych i zwiększa dotlenienie. Zwiększona zaś sprawność komórki to bezpośrednia droga do zatrzymania procesu chorobowego i wyregulowania oraz zregenerowania całego organizmu. Reasumując, właściwie użyte pole magnetyczne zachęca do pracy poszczególne elementy organizmu, jednocześnie ułatwiając komunikację między nimi. Nie zawsze wpływa na chorych jednakowo – na niektórych pacjentów słabiej, na innych silniej. Ostatnio stwierdzono nawet, że mocne urządzenia magnetyczne mogłyby służyć do usypiania podczas operacji chirurgicznych.

Na pewno magnesy mogą stymulować punkty akupunkturowe oraz meridiany, które w porozumieniu z lekarzami wykorzystuje się w terapii różnych problemów zdrowotnych. Od dawna produkuje się magnetyczne pierścienie, bransolety, naszyjniki, a także opaski, chusty i szale. Tu dodajmy, że magnetycznej bransolety nie należy nosić wyłącznie na przegubie jednej ręki, lecz zakładać ją naprzemiennie. Magnes używany w pobliżu urządzeń metalowych, elektrycznych i elektromagnetycznych może przynieść więcej szkody niż pożytku.

Magnetoterapia nie jest jednak panaceum na wszystkie dolegliwości, lecz stanowi jedynie leczenie uzupełniające. Nie pozwala więc odstawiać leków i rezygnować z tradycyjnych form leczenia.

Małgorzata Gorski

* * *

Działanie magnetoterapii

• przyśpieszenie regeneracji komórek
• przyśpieszenie procesów gojenia; rehabilitacja złamanych kończyn
• rozszerzenie naczyń krwionośnych
• stabilizacja ciśnienia krwi
• skuteczne leczenie reumatyzmu, neuralgii, lumbago, sztywności kości
• złagodzenie migrenowych bólów głowy
• złagodzenie bólu stawów i mięśni
• usunięcie napięcia mięśni
• usunięcie obrzęku
• wzmocnienie i poprawienie systemu immunologicznego
• poprawa przewodnictwa nerwowego

Przeciwskazania dotyczą osób:

• chorych na serce, zwłaszcza po przebytym zawale
• z wszczepionym rozrusznikiem serca
• z różnymi elementami metalowymi w organizmie (plomby, gwoździe, płytki, protezy)
• niskociśnieniowców
• chorych na choroby krwi i pacjentów w stanach infekcyjnych
• zatrutych alkoholem
• kobiet w ciąży.