Stosowana od dawna w medycynie, w kosmetyce i w kuchni – zwłaszcza do wyrobu słodkości – lukrecja nie jest jednak dobrze znana. Choć nie każdemu odpowiada jej smak przypominający anyż, warto ją lepiej poznać i odkryć dla siebie.
Lukrecja (Glycyrrhiza L.) to rodzaj byliny z rodziny bobowatych, występujących w południowej Europie i Azji Mniejszej. Ta często uprawiana roślina wymaga klimatu suchego i ciepłego oraz gleby głębokiej, pożywnej i przepuszczalnej. Lubi miejsca nasłonecznione. Ma rozgałęzioną łodygę, nieparzystopierzaste ciemnozielone liście, złożone z lancetowatych, lekko na dole owłosionych listków. Jasnoliliowe lub fioletowe kwiaty zebrane są w ogoniaste grona. Gdy przekwitną, tworzy się czerwonobrązowy strąk zawierający nasiona.
Znana już w starożytności, lukrecja jest jedną z najstarszych roślin stosowanych w lecznictwie. Surowcem zielarskim jest korzeń wraz z odłogami. Ciemny, wręcz czarny jak smoła syrop z nich pozyskiwany zawiera między innymi saponiny, flawonoidy, kwasy organiczne, substancje goryczowe, żywice, trójterpeny i olejek eteryczny. Glicyryzyna, jeden ze składników aktywnych tej rośliny, posiada silne własności wiązania wody w skórze. Współczesne badania potwierdziły, że działa także przeciwwrzodowo (na żołądek i dwunastnicę) oraz przeciwzapalnie.
Wyciągi z lukrecji dodaje się do wielu preparatów galenowych lub wyrabianych przemysłowo lekarstw, stosowanych przy lekkich biegunkach i schorzeniach dróg moczonych, a także do środków wykrztuśnych. Zawarte w nich substancje poprawiają ponadto łaknienie, działają żółciopędnie, rozkurczowo i moczopędnie oraz przeciwreumatyczne i przeciwartretyczne. Hamują reakcje autoagresji, dlatego można je z powodzeniem stosować w terapii chorób autoimmunologicznych, na przykład łuszczycy.
Roślina ta jest słodka, dlatego używa się jej w przemyśle cukierniczym, spożywczym i alkoholowym. Produkuje się z niej między innymi żelki, uwielbiane wprost przez dzieci, zwłaszcza te mieszkające we Francji, Holandii i Niemczech oraz w Skandynawii. Lukrecja znajduje się też w składzie piwa Guinness i włoskiego likieru Sambuca. Ma też szerokie zastosowanie w kosmetyce – wchodzi w skład szamponów, kremów, toników czy żelów.