Lordoza – to słowo pochodzi z greckiego lordos, co oznacza „zgięty”. Termin odnosi się do kręgosłupa i określa jego naturalną, fizjologiczną krzywiznę. Takie wygięcia występują w odcinkach szyjnym, piersiowym i krzyżowym. Ułatwiają kręgosłupowi znoszenie dużych obciążeń. Są skutkiem ewolucyjnego przyjęcia przez człowieka postawy wyprostowanej.
Lordoza oznacza więc stan normalny pod warunkiem, że wygięcie kręgosłupa w którymkolwiek z odcinków nie jest ani zbyt duże, ani zbyt małe, czy wręcz w ogóle nie istnieje (zamiast naturalnego wygięcia jest prosty odcinek). Dopiero wtedy mamy do czynienia z patologią o dość poważnych konsekwencjach. Przede wszystkim dla prawidłowej postawy ciała i sprawności aparatu ruchu.
Kształtowanie krzywizn
Odpowiednia linia wygięcia kręgosłupa kształtuje się w pierwszym roku naszego życia, ale słaba siła mięśni w tym okresie sprawia, że nie jest ona trwała. U dzieci daje się zatem często zaobserwować nadmierną lordozę, która objawia się wadliwą postawą z charakterystycznym wypiętym brzuszkiem. Ponieważ kręgosłup swój ostateczny kształt zyskuje dopiero po przekroczeniu wieku młodzieńczego, to zarówno dzieciństwo jak i czas dojrzewania stanowią czas niezmiernie ważny, w którym należy bacznie śledzić i korygować odpowiednimi ćwiczeniami (a także gorsetami czy aparatami korekcyjnymi) wszelkie nieprawidłowości postawy. Rozwojowi patologicznej lordozy w dzieciństwie sprzyjają też niedobory witaminowe, zwłaszcza deficyt wit. D, skutkujący krzywicą.
Przyczyny patologii
Zarówno zniesienie lordozy, czyli eliminacja wygięcia i prosty fragment kręgosłupa w miejscu naturalnej krzywizny, jak i nadmierna krzywizna mają swoje powody. Zniesienie lordozy występuje dość często i dotyczy odcinka szyjnego i lędźwiowego. Spowodowane bywa wrodzonymi lub nabytymi wadami kręgosłupa, a także stanami zapalnymi, skórczami mięśni przykręgowych w następstwie urazów, rwą kulszową, zmianami zwyrodnieniowymi kręgosłupa i krążków międzykręgowych. Oznacza dla pacjenta przede wszystkim dotkliwe dolegliwości bólowe. Wrodzone lub nabyte wady kręgosłupa prowadzą z kolei do nadmiernej lordozy, częstej zwłaszcza w odcinku lędźwiowym. Powoduje ona zaburzenie siły i napięcia mięśni. W skrajnych przypadkach, gdy dochodzi do ucisku na narządy wewnętrzne czy rdzeń kręgowy, znacznie ograniczona zostaje sprawność chorego.
Leczenie
W nadmiernej lordozie stosuje się fizykoterapię, ćwiczenia wzmacniające mięśnie i gimnastykę korekcyjną, a w uzasadnionych przypadkach konieczne jest leczenie operacyjne. Przy zniesieniu lordozy zaleca się środki przeciwbólowe i rozkurczające mięśnie, wykonywanie specjalnych ćwiczeń, a w bardziej skomplikowanych przypadkach wdraża się leczenie neuroortopedyczne.