Są różne rodzaje daltonizmu. Większość daltonistów widzi kolory (stąd nazwa ślepota barw jest nieco myląca), a ma problemy jedynie z niektórymi barwami. Wynika to z mniejszej niż u normalnie widzących liczby czopków siatkówki odpowiedzialnych za percepcję kolorów.
Wyróżnia się następujące typy daltonizmu:
- protanopia – niewidzenie barwy czerwonej
- deuteranopia – niewidzenie barwy zielonej
- tritanopia – niewidzenie barwy niebieskiej
- całkowita ślepota barwna – nie odróżnia się barw, lecz skalę ich jasności.
Stopień upośledzenia widzenia barw jest bardzo różny, również w poszczególnych grupach. Ponadto prawidłowe rozpoznanie barwy zależy od odcienia, intensywności koloru, a także oświetlenia.
Niebieski, zielony i czerwony myli z szarym 1 proc. mężczyzn i 0,02 proc. kobiet; szary z purpurowoczerwonym – 1 proc. mężczyzn i 0,01 proc. kobiet, a szary z bladopurpurowym – 5 proc. mężczyzn i 0,4 proc. kobiet. Najczęściej występuje niemożność rozróżniania barw zielonej i czerwonej, której społeczeństwo nadało dość szczególne znaczenie związane z sygnałami zagrożenia i bezpieczeństwa – czerwonego i zielonego nie rozróżnia aż 8 proc. mężczyzn. Wiele osób z daltonizmem wrodzonym nie uświadamia sobie istnienia tej przypadłości, gdyż zwykle daltonizmowi nie towarzyszą inne wady wzroku. Jedynie całkowita ślepota barw, spowodowana niedorozwojem czopków siatkówki, łączy się ze znacznym obniżeniem ostrości wzroku i trudnością przystosowania się do światła.
Co ciekawe, rozróżnianie barw jest słabą stroną większości zwierząt, które w mniejszym lub większym stopniu nie widzą kolorów.