Zespół cieśni nadgarstka

Schorzenie te występuje u około 1 proc. populacji. Najczęściej dotyka kobiety po 40. roku życia, aktywne zawodowo – głównie pracujące przy komputerze.

Co powoduje chorobę?

Zespół cieśni nadgarstka wynika z zaburzenia odżywania włókien nerwu pośrodkowego, co jest efektem jego intensywnego i długotrwałego ucisku. Może to być wynikiem pourazowego lub zwyrodnieniowego ograniczenia kanału nadgarstka.

Inna przyczyna choroby to na przykład reumatoidalne zapalenie stawów, zapalenie ścięgien czy przerost tkanki kostnej po złamaniu nadgarstka.

Dolegliwość ma często charakter choroby zawodowej, na przykład u sekretarek (pojawia się w wyniku długotrwałej pracy z myszką komputerową). Często występuje u kobiet w ciąży.

Objawy

Początkowe objawy wydają się niegroźne – pojawia się mrowienie w nadgarstku i palcach. Z czasem, gdy zaczynają zanikać mięśnie kłębu, chory zaczyna mieć problem z zaciśnięciem dłoni w pięść, a nawet utrzymaniem w niej przedmiotów.

Kiedy do lekarza?

Początkowo, kiedy objawy pojawiają się raczej rzadko (głównie w nocy lub wcześnie rano), chorobę łatwo przeoczyć lub zlekceważyć. To niedobrze, gdyż powinno się z tym problemem jak najszybciej zgłosić do lekarza. Pierwsze objawy są bowiem odwracalne, choć zazwyczaj trzeba się poddać zabiegowi. Z czasem jednak może się pojawić trwałe uszkodzenie, a co się z tym wiąże – utrata sprawności kciuka, a także palców (wskazującego i środkowego).

Leczenie

Leczenie zespołu cieśni nadgarstka jest nieoperacyjne i operacyjne.

Leczenie nieoperacyjne polega na nałożeniu na dłoń specjalnej gipsowej łuski. Najczęściej stosowaną metodą jest jednak zabieg chirurgiczny. Przeprowadza się go w znieczuleniu regionalnym (znieczulenie kończyny), wykonując nacięcie w okolicy nerwu. Jest to tak zwana operacja otwarta. Zabieg można jednak wykonać techniką endoskopową lub otwartą małoinwazyjną.

Rokowania

Im szybciej przeprowadzi się zabieg, tym lepsze są wyniki leczenia, a co za tym idzie, ustąpienie dolegliwości.