Częste oddawanie moczu oznacza zwiększenie częstości mikcji u osoby, która przyjmuje płyny w zwykłej ilości. Nie pijąc więcej niż zazwyczaj, musi ona częściej korzystać z toalety, zarówno w ciągu dnia, jak i nocy.
Zdrowy człowiek oddaje mocz 5–7 razy na dobę, a podczas nocnego wypoczynku normalnie nie ma takiej potrzeby.
Konieczność nieprawidłowo częstego oddawania moczu (inaczej – częstomocz, polakisuria) nie jest chorobą, lecz objawem jakiegoś schorzenia, nie zawsze umiejscowionego w obrębie dróg moczowych. Dlatego też zasługuje na poważne potraktowanie, pomijając fakt, że już sama w sobie może być irytująca, tym bardziej, że zwykle mocz oddawany jest często, ale małymi porcjami.
Przyczyny
Z czego wynika potrzeba częstych mikcji? Przyczyn jest wiele:
- zakażenia układu moczowego
- stany zapalne cewki moczowej
- choroby nerek (które wydalają większe ilości moczu)
- łagodny rozrost stercza (gruczołu krokowego, prostaty)
- schorzenia pęcherza moczowego i jego stany zapalne
- nowotwory gruczołu krokowego (w tym przypadku potrzeba oddawania moczu utrzymuje się przez całą dobę, a wzrasta w nocy)
- ucisk na pęcherz wywołany przez guzy w obrębie miednicy mniejszej
- kolka nerkowa (oddawanie moczu często, ale w bardzo małych ilościach, „po kropelce”) w przebiegu kamicy układu moczowego
- cukrzyca
- zaburzenia elektrolitowe
- zaburzenia hormonalne
- ciąża
Częstsze oddawanie moczu może być też związane ze zwiększoną podażą płynów, stosowaniem leków moczopędnych czy czynnikami emocjonalnymi.
Diagnoza i leczenie
Częste oddawanie moczu wymaga leczenia. Trzeba ustalić przyczyny zaburzenia, a następnie je wyeliminować. Obywanie się bez pomocy lekarza, radzenie sobie z przykrymi objawami za pomocą środków dostępnych bez recepty i stosowanie domowych metod może mieć tylko charakter doraźny. Na dłuższą metę zagraża to pogłębieniem się problemu lub rozwojem poważnych chorób.
W pierwszej kolejności należy się zgłosić do lekarza rodzinnego, który zleci wykonanie badania ogólnego moczu. O infekcji świadczy duża liczba bakterii i leukocytów. Jeśli na podstawie badania ogólnego nie da się rozpocząć leczenia, to wykonuje się jeszcze badania dodatkowe pozwalające wykluczyć zakażenie dróg moczowych, a także cystografię i badanie urodynamiczne. Lekarz pierwszego kontaktu może też skierować do innych specjalistów, na przykład urologa czy nefrologa.