Stwardnienie plastyczne prącia, czyli choroba Peyroniego, to wstydliwa męska dolegliwość dotykająca około 1 proc. panów i objawiająca się między innymi skrzywieniem penisa oraz problemami z erekcją. Schorzenie to może mieć jednak różny przebieg i nasilenie. Najczęściej występuje u mężczyzn w wieku od 40 do 60 lat.
Choroba Peyroniego to inaczej włókniste stwardnienie ciał jamistych prącia. Skutkuje ono najczęściej odkształceniem penisa, bólem, a także problemami z erekcją. Jako pierwszy to schorzenie opisał francuski chirurg oraz nauczyciel anatomii François Gigot de La Peyronie w 1743 roku.
Etiologa i objawy
Etiologia choroby nie jest w pełni znana. Przypuszcza się, iż mogą ją wywoływać mikrourazy podczas stosunków płciowych, choroby weneryczne, zapalenie cewki moczowej, infekcje lub zmiany miażdżycowe. Istnieje też związek między chorobą Peyroniego a reumatoidalnym zapaleniem stawów lub cukrzycą.
W przebiegu schorzenia na grzbiecie prącia tworzą się bliznowate tkanki, które z czasem utrudniają prawidłowy dopływ krwi oraz tworzą zgrubienia lub wybrzuszenia, powodujące skrzywienie penisa w tych miejscach. Zakrzywienie może być na tyle duże, że uniemożliwia prawidłowy wzwód oraz powoduje silny ból podczas stosunku płciowego.
Diagnoza i leczenie
W celu prawidłowego zdiagnozowania choroby Peyroniego niezbędna jest wizyta u specjalisty i dokładne oględziny pacjenta. Dodatkowo lekarz może zlecić badanie RTG, USG lub kawernozografię (obrazowe uwidocznienie przecieku żyłowego). Przy kłopotach z erekcją specjalista kieruje na test papawerynowy (wstrzyknięcie papaweryny do ciała jamistego) lub badanie dopplerowskie. Tomografia komputerowa pozwoli dokładnie cenić mnogość zmian powstałych w obrębie penisa.
Leczenie zachowawcze polega między innymi na przyjmowaniu zapisanych przez lekarza środków farmaceutycznych (para-aminobenzoesan potasu, witamina E, kolchicyna) lub zastrzyków sterydowych. Miejscowo można stosować preparaty typu fortecortin czy werapamil. Pacjenci, u których nie stwierdzono poprawy, kwalifikują się do leczenia chirurgicznego, ale nie wcześniej niż po upływie roku od chwili właściwego zdiagnozowania choroby i zastosowania leczenia. Zabiegi chirurgiczne polegają na wycięciu zmiany chorobowej, korekcji sposobem Nesbita lub wszczepieniu protezy.