Łokieć golfisty to nazwa schorzenia, które pojawia się wtedy, gdy uszkodzimy mięśnie, ścięgna lub więzadła wokół stawu łokciowego i przedramienia. Objawia się to bólem, najczęściej wewnątrz górnej strony przedramienia, ale także w każdym innym miejscu między łokciem a nadgarstkiem.
Schorzenie powstaje w wyniku przeciążenia grupy mięśni odpowiadających za zginanie palców i nadgarstka. Mięśnie te są przyczepione do kości po stronie przyśrodkowej, właśnie w okolicy łokcia, i dlatego w tym miejscu umiejscawia się ból. Pod wpływem przeciążenia rozwija się stan zapalny, w wyniku którego dochodzi do zmian zwyrodnieniowych tej grupy mięśni i do wspomnianych dolegliwości. Nasilają się one przy próbie zgięcia nadgarstka, na przykład podczas witania się.
Kto choruje?
Łokieć golfisty dotyka ludzi w każdym wieku, jednak najczęściej osób między 40. a 60. rokiem życia, dwa razy częściej mężczyzn niż kobiet. W 60 proc. przypadków choroba dotyczy dominującej ręki.
Na to schorzenie najczęściej narażeni są sportowcy: golfiści, ludzie grający w badmintona, squasha czy tenisa, ale również stolarze, krawcowe, osoby dużo pracujące na komputerze, mechanicy czy stomatolodzy. Pojawienie się łokcia golfisty mogą przyspieszać różnego rodzaju urazy kończyny górnej.
Objawy
Początkowo ból odczuwany jest podczas wykonywania ruchów, potem nawet w stanie spoczynku. Może się także pojawić osłabienie siły mięśniowej, drętwienie i mrowienie, a nawet sztywność w łokciu.
Diagnoza
Najważniejsze przy tego typu schorzeniu jest jak najszybsze podjęcie leczenia i rehabilitacji – im później je zaczniemy, tym zmiany w obrębie przyczepu mięśni będą bardziej zaawansowane i tym samym będą wymagały dłuższej i bardziej intensywnej terapii.
Leczenie
Lekarz może zalecić krótkotrwałe unieruchomienie kończyny w opatrunku gipsowym lub w ortezie. Może też przepisać leki przeciwbólowe i przeciwzapalne. Popularne jest również leczenie lodem (krioterapia), polem elektrycznym (elektroterapia), polem magnetycznym (magnetoterapia), a także ultradźwięki czy masaż. Bardzo ważną rolę w leczeniu zachowawczym odgrywa rehabilitacja – zarówno ćwiczenia, jak i fizykoterapia.
Jeśli metody te zawiodą, możliwe jest zastosowanie blokad ze sterydów połączone z unieruchomieniem kończyny oraz podawanie w zmienioną okolicę krwi pacjenta lub preparatów z czynnikami wzrostu. Ostatecznym wyjściem jest zabieg operacyjny.