Białkomocz

Najlepiej dać do badania poranna próbkę moczu. Oddajemy do badania mocz ze środkowego strumienia, to znaczy pierwsze kilkanaście kropel moczu oddaje się do toalety, następną część moczu do specjalnego, pobranego w laboratorium pojemnika. Przed oddaniem moczu należy się podmyć. W dniu poprzedzającym badanie unikać należy dużego wysiłku. I co ważne – mocz nie powinien być pobrany w okresie okołomenstruacyjnym, gdyż badanie osadu jest niemożliwe ze względu na domieszkę czerwonych krwinek. Prawidłowo pobrany mocz należy niezwłocznie dostarczyć do laboratorium. Jeśli mimo to w moczu pojawi się białko, należy skonsultować się z lekarzem.
Najczęstsze przyczyny białkomoczu to:
– wzrost zawartości białek w osoczu krwi – tak zwany białkomocz z przeładowania,
– uszkodzenie miąższu nerek,
– białko produkowane i wydzielane przez nabłonek dróg moczowych.

Wśród chorób odpowiedzialnych za białkomocz najczęstsze to:
– ostre i przewlekłe zapalenie kłębuszków nerkowych
– złośliwe stwardnienie nerek
– zakrzepica żyły nerkowej
– odmiedniczkowe zapalenie nerek
– zaawansowana niewydolność nerek
– nadciśnienie tętnicze
– choroby autoimmunologiczne
– niewydolność krążenia

U kobiet białkomocz bywa związany z upławami lub infekcjami dróg rodnych. Natomiast u mężczyzn poza stanami zapalnymi (choć znacznie rzadziej) może dojść do przedostawania się do moczu białek produkowanych w najądrzach i jądrach.

Białkomocz bywa też fizjologiczny. Tak zwany białkomocz czynnościowy może mieć miejsce przy intensywnym wysiłku fizycznym, a nawet podczas zmiany pozycji ciała, zwłaszcza w przypadku szczupłych osób. Białkomocz stwierdza się także po urazach ze zmiażdżeniem mięśni. Również gorączka, przemarznięcie oraz stres są możliwymi przyczynami białkomoczu.

Poza białkomoczem niepokojące jest stwierdzenie obecności w badanym moczu nadmiernej liczby krwinek białych i czerwonych oraz szczawianów i fosforanów wapnia.