Autyzm atypowy jest niezwykle trudną do zdiagnozowania jednostką chorobową. Od autyzmu dziecięcego różni go to, iż pojawia się później, a jego objawy nie wskazują jednoznacznie na autyzm głęboki. Jedynie doświadczony psychiatra jest w stanie postawić właściwą diagnozę.
Autyzm atypowy zalicza się do spektrum autyzmu, które nie wykazuje wszystkich objawów autyzmu wczesnodziecięcego. Pojawia się najczęściej około 3. roku życia lub później. Jego objawy mogą być mocno ograniczone lub też nie występują jednocześnie. Zaburzenia zazwyczaj objawiają się poprzez problemy z mową i z komunikacją ruchową oraz poprzez autoagresję lub agresję, instynktowne zapamiętywanie oraz potrzebę izolacji.
Diagnoza
Autyzm atypowy jest bardzo trudny do zdiagnozowania. Dzieje się tak za sprawą niejednoznacznych objawów chorobowych oraz późnego okresu ich występowania. U dzieci z autyzmem atypowym jedynie niektóre symptomy mogą świadczyć o zaburzeniach autystycznych. Ponadto choroba ta jest często mylona z innymi, między innymi z zespołem Aspergera. Może także towarzyszyć innym schorzeniom, takim jak upośledzenie umysłowe lub psychoza dziecięca.
Czym się różni autyzm atypowy od dziecięcego?
Autyzm atypowy podobnie jak autyzm głęboki ma te same przyczyny występowania. Również metody leczenia są podobne, z tą jednak różnicą, iż rozpoczęcie terapii autyzmu atypowego przesuwa się w czasie w wyniku późniejszego postawienia diagnozy. Te dwie jednostki chorobowe różni przede wszystkim to, że autyzm atypowy nie wykazuje wszystkich symptomów charakterystycznych dla autyzmu dziecięcego. Osoby chorujące na autyzm atypowy mogą mieć także zupełnie odmienne objawy w zależności od stopnia choroby oraz jej nasilenia. Dzieci miewają na przykład problemy z komunikacją werbalną, ale nie zdradzają potrzeby izolacji. Najczęściej jednak ciężko radzą sobie z wszelkimi zmianami. Preferują stały porządek dnia oraz wystrój pomieszczeń. Miewają sprecyzowane zainteresowania oraz przemyślane rytuały zachowań.